Ev nüfusumuz çoğaldı: İştar, ben, Ayşe Mitra ve yatılı yardımcımız.
Bu yazı Çeşme'de annemlerin evinde geçirmemize imkan yok! Bu sebepten daha Ekim aylarında Çeşme'de kiralık ev arayışlarına giriştik. Allahın soğuğunda, yağmurunda garip gureba evlere bakındık durduk. Neyse sonraki zamanlarda emlakçıdan bir yer bulduk, o iş halloldu.
Bir Cumartesi , 8 aylık hamileyken , yanımda Hatuna ile emlakçının ofiste sözleşme yapmak üzere Çeşme'ye yola çıktık.Toplamda 3 saat araba kullandım. Döndüğümüzde hafif bir sancım vardı. Derken zaman ilerledikçe sancılar şiddetlenmeye başladı ve korkutucu bir hal aldı. Henüz 34 haftalık hamileydim ve en kötüsü kocam Japonya'daydı!!
Saatler ilerliyor, magnezyum diasporaller ve bitki çayları fayda etmiyor; baya baya sancım var..Sağa dönüyorum olmuyor, sola dönüyorum olmuyor. Doktorumu arıyorum, hastası varmış.Hemşireyle konuşuyorum.Sancıların düzenli olup olmadığının asıl önemli olduğunu söylüyor.
Saymaya başlıyorum, yok düzenli değil.Ama aklımın bir köşesinde de düzensiz başlayan sancıların düzenliye çevrilebilme ihtimali var.
Yaptığım hazırlıkları gözden geçiriyorum: doğum çantası ok,oda ok,yardımcı ok..Bi tek ben hazır değilim galiba doğum yapmaya!
Komik bir film açıyorum ve sancılar daha beter hale gelmesin diye dua ede ede uyuyakalıyorum..
Sabah uyandığımda ne sancı ne bir şey..
Sadece halk arasında yalancı doğum sancısı olarak bilinen Brexton Hicks kasılması imiş yaşadığım Ama ne sancı ne sancı.. Cidden o gece doğuracağımı, kocamın Tokyo'dan İzmir'e ulaşmak için fellik fellik uçak arayacağını, annemler İştar'a göz kulak olurken benim de bir başıma doğum yapacağımı kurguladım durdum..
Doğumu başlatan hormonel süreçlerin ne olduğu hala bilinmiyor ama başladıysa da durduran yegane şey annenin doğum için kendini hazır hissetmemesi olabilir!
Neticede: 34.haftada doğurmadım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder